یک پنجره برای دیدن
یک پنجره برای شنیدن
یک پنجره که مثل حلقه ی چاهی
در انتهای خود به قلب زمین می رسد
و باز می شود به سوی وسعت این مهربانی مکرر آبی رنگ
یک پنجره که دست های کوچک تنهایی را
از بخشش شبانه ی عطر ستاره های کریم
سرشار میکند
و می شود از آنجا
خورشید را به غربت گل های شمعدانی مهمان کرد
یک پنجره برای من کافی است.

من از دیار عروسکها می آیم،

از زیر سایه های درختان کاغذی
در باغ یک کتاب مصور
از فصل های خشک تجربه های عقیم دوستی و عشق
در کوچه های خاکی معصومیت
از سال های رشد حروف پریده رنگ الفبا
در پشت میز های مدرسه مسلول
از لحظه ای که بچه ها توانستند
بر روی تخته حرف سنگ را بنویسند
و سارهای سراسیمه از درخت کهنسال پر زدند.
من از میان
ریشه های گیاهان گوشتخوار می آیم
و مغز من هنوز
لبریز از صدای وحشت پروانه ای است که او را
دردفتری به سنجاقی
مصلوب کرده بودند.

وقتی که اعتماد من از ریسمان سست عدالت آویزان بود
و در تمام شهر
قلب چراغ های مرا تکه تکه می کردند،
وقتی که چشم های کودکانه عشق مرا
با دستمال تیره قانون می بستند
و از شقیقه های مضطرب آرزوی من
فواره های خون به بیرون می پاشید،
وقتی که زندگی من دیگر
چیزی نبود هیچ چیز بجز تیک تاک ساعت دیواری
دریافتم باید باید باید
دیوانه وار دوست بدارم

یک پنجره برای من کافی است،
یک پنجره به لحظه ی آگاهی و نگاه و سکوت.
اکنون نهال گردو
آن قدر قد کشیده که دیوار را برای برگهای جوانش
معنی کند.

از آینه بپرس
نام نجات دهنده ات را،
آیا زمین که زیر پای تو می لرزد
تنها تر از تو نیست ؟
پیغمبران رسالت ویرانی را
با خود به قرن ما آوردند.
این انفجار های پیاپی
و ابرهای مسموم
آیا طنین آینه های مقدس هستند ؟
ای دوست، ای برادر، ای همخون،
وقتی به ماه رسیدی
تاریخ قتل عام گل ها را بنویس.

همیشه خوابها
از ارتفاع ساده لوحی خود پرت می شوند و می میرند.
من شبدر چهار پری را می بویم
که روی گور مفاهیم کهنه رویید است.

آیا زنی که در کفن انتظار و عصمت خود خاک شد جوانی من بود ؟
آیا دوباره من از پله های کنجکاوی خود بالا خواهم رفت
تا به خدای خوب که در پشت بام خانه قدم می زند سلام بگویم ؟

حس می کنم که وقت گذشته است.
حس می کنم که "لحظه" سهم من از برگهای تاریخ است.
حس میکنم که میز فاصله ی کاذبی است میان گیسوان من و دستهای این غریبه ی غمگین.

حرفی به من بزن،
آیا کسی که مهربانی یک جسم زنده را به تو می بخشد
جز درک حس زنده بودن از تو چه می خواهد ؟

حرفی بزن،
من در پناه پنجره ام.
با آفتاب رابطه دارم.

چرا توقف کنم، چرا ؟
پرنده ها به جستجوی جانب آبی رفته اند،
افق عمودی است،
افق عمودی است و حرکت : فواره وار
و در حدود بینش
سیاره های نورانی می چرخند.
زمین در ارتفاع به تکرار می رسد
و چاههای هوایی
به نقب های رابطه تبدیل می شوند
و روز وسعتی است
که در مخیله ی تنگ کرم روزنامه نمی گنجد.

چرا توقف کنم ؟
راه از میان مویرگهای حیات می گذرد.
کیفیت محیط کشتی زهدان ماه
سلولهای فاسد را خواهد کشت
و در فضای شیمیایی بعد از طلوع
تنها صدااست،
صدا که جذب ذره های زمان خواهد شد.

چرا توقف کنم ؟
چه میتواند باشد مرداب،
چه می تواند باشد جز جای تخم ریزی حشرات فساد؟
افکار سردخانه
را جنازه های باد کرده رقم می زنند.
نامرد در سیاهی
فقدان مردیش را پنهان کرده است
و سوسک ... آه،
وقتی که سوسک سخن می گوید
چرا توقف کنم ؟

همکاری حروف سربی بیهوده است.
همکاری حروف سربی
اندیشه ی حقیر را نجات نخواهد داد.
من از سلاله ی درختانم،
تنفس هوای مانده ملولم می کند.
پرنده ای که مرده بود به من پند داد که پرواز را به خاطر بسپارم.

نهایت تمامی نیروها پیوستن است، پیوستن
به اصل روشن خورشید
و ریختن به شعور نور.
طبیعی است
که آسیابهای بادی می پوسند.
چرا توقف کنم ؟
من خوشه های نارس گندم را
به زیر پستان می گیرم
و شیر می دهم.

صدا، صدا، تنها صدا
صدای خواهش شفاف آب به جاری شدن
صدای ریزش نور ستاره بر جدار مادگی خاک
صدای انعقاد نطفه ی معنی
و بسط ذهن مشترک عشق،
صدا، صدا، صدا، تنها صدااست که می ماند.

در سرزمین قدکوتاهان،
معیارهای سنجش همیشه بر مدار صفر سفر کرده اند.
چرا توقف کنم ؟
من از عناصر چهار گانه اطاعت می کنم
و کار تدوین نظامنامه ی قلبم
کار حکومت محلی کوران نیست.

مرا به زوزه ی دراز توحش
در عضو جنسی حیوان چه کار؟
مرا به حرکت حقیر کرم در خلا گوشتی چه کار؟

مرا تبار خونی گلها به زیستن متعهد کرده است.
تبار خونی گل ها، می دانید ؟